Een bijna foutloos manuscript is af!
En dan komt na al dat nalezen, corrigeren en perfectioneren het moment dat ik denk, en nú is het echt af. Ik kan ten slotte niet blijven veranderen, corrigeren en aanpassen!
Ik geloof dat ik dit een nog moeilijker moment vond dan alle eerdere stappen. Nu moet ik mijn manuscript gaan verzenden en het overlaten aan de uitgever. Dat is echt heel vreemd, het voelt als iets uit handen geven, loslaten en vertrouwen hebben op anderen. Dat is moeilijk, zeker bij een eerste boek. Kan me voorstellen dat het makkelijker word wanneer je al eerder boeken hebt geschreven.
Maar goed, het moment is aangebroken, ik verstuur onder toeziend oog van mijn dochter, die het helemaal te gek vind dat háár moeder een bóek schrijft, mijn manuscript naar de uitgever. Nu is het hun beurt.
De opmaak van het boek, de biografie, flaptekst enzovoort hebben we al eerder besproken en zullen allemaal meegenomen worden in de volgende stap, de productie van het boek!
Het voelt de eerste dagen gewoon een beetje 'leeg' nu ik niet dagelijks meer bezig ben met woorden, letters, leestekens, grammatica enzovoort. Het blijft allemaal nog wel even spannend, totdat het eindresultaat bekend is! Ik ben zelf ook zó ontzettend benieuwd naar mijn boek!
Het is bijzonder hoe alles voor mij verloopt. In oktober 2020 werd ik ziek van een besmetting met covid-19. Het eerste half jaar na mijn besmetting wat doorgemodderd met halve dagen werken, opbouwen en weer minderen. Tot ik in de zomer van 2021 volledig ziek thuis kwam te zitten, ik kón niet meer. Diagnose: long/post covid. Ga er maar aan staan!
Het was heel heftig, helemaal toen er hierna een depressie bij kwam. Ik had nergens energie voor en haalde ook nergens meer energie uit. Mijn werk wat me altijd op de been had gehouden; zorgen, voor, met en rondom mensen met dementie, kon ik niet meer uitvoeren. Het is lang donker en somber voor me geweest, totdat ik de stap durfde nemen naar het aanschrijven van een uitgever. Door het schrijven kreeg ik weer wat energie en hoop en lukte het om weer wat meer uurtjes naar mijn werk te kunnen gaan. Nog steeds ben ik aan het revalideren en reactiveren en het gaat met hele kleine stapjes vooruit, maar mijn aankomende boek geeft me weer de levenslust en passie voor mijn werk terug. Fysiek kan ik nog lang niet doen wat ik altijd heb gedaan en wat me zoveel voldoening geeft, zorgen voor de ander, maar met dit boek hoop ik toch een waardevolle bijdrage te kunnen leveren aan zorgen voor, met en rondom mensen met dementie! Die "dementie" zorg is dagelijks Puzzelen met het brein, en dat is dan ook de titel van het boek geworden!